Ճնճղուկը զգում է՝ երկինքնը մոխրագույն է այսօր:
Կան չորս շենք, չորսն էլ նման, չորսն էլ հուզված, չորսն էլ տարբեր, չորսն էլ հպարտ, չորսն էլ հիվանդ:
Ճնճղուկը գիտի՝ թրջվում են թևերը:
Օրերի ընթացքում չորսն էլ գժվել են, մոխրացել ու ծերացել, դարձել են հին, իսկ հիմա սառը անձրևի տակ մաշված քարերը դողում են:
Ճնճղո՛ւկ, ժամանակն է փախչել:
Օդը թանձրանում է, շենքերը դժվարանում են տեսնել գույները՝ հիմա չորսն էլ վախենում են արցունքներից:
Ճնճղուկը գիտակցեց՝ օրն իրենը չէ :
Շենքերը շարունակ երազում են տեսնել դեղին ծաղիկներին, դեղին երկինք, դեղին մարդկանց, դեղին շենքեր...
Ճնճղուկը փախչում է:
Չորս թաց շենքերի պատուհաններից երևում են մարդկանց
շոխքերը,
որոնց
ուշադիր
նայելուց
նկատվում
է
ապշահար
մարմնի
ծանր
շարժումները:
Ճնճղուկը հասկացավ մոտ է վաղճանը:
Խոնավ շենքերը սպասում են, նրանք էլ չեն վախենում, նրանք արդեն լացում են:
Բարի գալուստ նոր օր, նոր ակընթարդ: Այս օրը մաքուր է մեր ստի փոշուց: Հիմա արդեն շենքներն են ճնճղուկի միակ ընկերները: Մի պահ առած գիտակցություն, մտքի կանգ,
ապշահարություն՝
ու
Ճնճղուկը
իրենից հրաշարվողներից հրաժարվեց:
Հաջողություն
բոլորդ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий