понедельник, 28 июля 2014 г.

Լինում է չի լինում մի...


Աչքերս ծանրացել են, դժվարությամբ նայում եմ քեզ, ինձ, նրան, սպասում եմ քեզ, ինձ, նրան:

Ժպիտ: Այս ամենից հետո մնացած դատարկությունից հոքիս լռել սովորեց, իսկ աչքերս, աչքերս էլ դատարկվեցին: Միտքս որը հիմա արդեն հիշում է միայն թե ինչպես են ճիշտ ժպտում, արդյունքում ձեռք է բերել  այն վախը, որը ամեն պահ նա  զգում է, դա միակ իմացածը կորցնելն է, անընդհատ ժպտալ, բոլորին ժպտալ, անդաթար ժպտալ ու չմոռանալ, միակ ու վերջին իմացածը չմոռանալ:
Տխուր է: Հետևելով սեփական մաշվածությնս գործընթացին,  զգացի երևակայությանս անկման թափը:  Գիտակցությունս պաշտում եմ քեզ:  Ես գալիս եմ պառզած ձեռքով: Ողորմյա մոլորյալիս ընդունիր ետ դավաճանիս: Սիրունա, երբ գիտես քեզ սիրում են թև քչից մի քիչ շատ, ու 10 րոպեով, խաբելով ու չափազանցված, բայց սիրում են թեկուզ և մի քիչ: Ես կգամ, ու կտեսնեմ քեզ ,նրան, ինձ: Կզգամ քեզ ու նրան, իսկ հետո երևի նաև ինձ...

Ազատվել ձեռքերից, ձեր մտքերից: Տեսնել քեզ: Տեսնել նրան: ժամանակ: Ժպիտ:  Փրկություն:

Комментариев нет:

Отправить комментарий