Երկինքը ամբողջովին
սև էր, շենքերը, առավոտվա արևի շողերի տաքությունից
քրտնած, վաղուց արդեն մրափում էին քամու զովության տակ: Ճանապարները նույպես հանգստանում էին ամբողջ օրվա և միլիարդավոր տարիներով կրկնվող միևնույն ծանր աշխատանքից հետո: Արթուն էինք մնացել ես, ինչպես միշտ փողոցի նույն տեղերում կանագնած լուսամփոփները
ու նրանց շուրջ անդադար պտտվող մլակները: Արդեն երկու ժամ է ինչ թափառում եմ փողոցներով,
ինչպես հանգիստը կորցրած Պրոֆեսոր Հյուգոյի
հոգին: Երկնքից սկսեց թափվել անձրևը ՝ խանգարելով հոգնած ճանապարների և քնած շենքերի կապույտ երազները: Կանգեցի, անձրևը թրջեց ինձ էլ.
ամբողջովին թաց եմ, զգում եմ ՝ ինչպես է անձրևը շուրջս
պտտվում՝ թրջելով ամեն ինչ: Երբ աչքերս
բացեցի Նա իր կանաչ աչքերով
վրաս Էր նայում:
- Ես քո
տեղը լինեի չէի թռնի:
- Ի՞նչ:
- Ասում եմ՝ հարմար ժամանակ չէս ընտրել մեռնելու համար:
Զարմացա, չկարողացա պատասխանել, մինչ ուշկի եկա , արդեն գնացել էր, նայեցի ներքև ու վախից քարացա. ինչպե՞ս էի քայլել ու հայտնվել այս բարձրության վրա …
Ուրեմն մենակ ես չեմ, որ արդուն եմ , ստացվում է, որ փրկեց, փրկեց կայնքս…
Սիրուն էր Մար, շաաատ
ОтветитьУдалить