Երազա´նք, դու Սրիկա ես: Հավատս դեպի քեզ այսօր կոտրեց բոլոր ոսկորներս: Պարզապես ուժերս ինքս ինձ փրկելու չհերիքեց: Զզվում եմ իմ հիմարությունից, այն կատարյալ է: Անհնար է փոխել քեզ :
Դու իմ երջանկությամբ երջանկացնում ես ինքդ քեզ, դավաճանում ես:
Ես գալիս եմ քո ետևից: Անկողնում ապահով չի. այնտեղ դու կաս, դու իմ ներսում ես՝ կոկորդում: Կա միայն շունչ և ժամանակ: Մնացած բոլորը կորել են, հարկավորություն չկա նրանց գտնելու: Ես ունեմ միայն քեզ: Գիտե՞ ս, վերադառնալու համար ինձ ցավ է հարկավոր, լիքը՝ կապույտի չափ...
Լուռ է, չկա զգացում: Առաջին լռությունը, որն անհանգիստ է, պատրաստ տաքության ճնշումից՝ վաղվա օրվա գծած մանրակրկիտ ծրագրերին հանձնվելու:
Թողնել քեզ, օ˜, ո´չ,դու ես, որ ստիպում ես շարժվել ու վերջնականապես չքնել նույնությունից: Ուզում եմ, որ մնաս:
Երգում են ծիծեռնակները, երգում են տխուր ու առանց շտապելու, երկինքը նրանցն է: Մարդիկ սկսում են ճանաչել ինձ: Լսի´ր, այս ազատությունը վտանգավոր է ինձ համար: Զսպել էլ չի ստացվում, անկարող եմ... մարդիկ վախենում են, գոռում, տեսնում են:
Комментариев нет:
Отправить комментарий